วัดวังเรือน

วัดบรรพตสุทธาราม หรือที่ชาวบ้านเรียกกันว่าวัดวังเรือน เป็นวัดราษฎร์ที่ตั้งอยู่เลขที่ 117 หมู่ที่ 5 บ้านวังเรือน ตำบลทางบ้านเมือง อำเภอดงเจริญ จังหวัดพิจิตร วัดแห่งนี้สังกัดคณะสงฆ์มหานิกาย ประเภทสำนักสงฆ์ ก่อตั้งขึ้นเมื่อปีพุทธศักราช 2468 โดยมีบทบาทสำคัญทั้งด้านศาสนาและวัฒนธรรมในชุมชนรอบวัด วัดยังทำหน้าที่เป็นหน่วยอบรมประจำตำบล (อ.ป.ต.) และตั้งอยู่บนเนินเขา มีเนื้อที่ทั้งหมด 14 ไร่ 2 งาน 50 ตารางวา

 

อาณาเขตของวัดมีความชัดเจน โดยทิศเหนือยาว 165 เมตร ติดต่อกับภูเขาวังเรือน ทิศใต้ยาว 160 เมตร ติดต่อกับทางหลวงแผ่นดินสายบางมูลนาก–ดงขยุเลหมายเลข 1069 ทิศตะวันออกยาว 65 เมตร ติดต่อกับสุสานโกเตง ทิศตะวันตกยาว 110 เมตร ติดต่อกับทางสาธารณะประโยชน์ วัดมีเอกสารแสดงกรรมสิทธิ์เป็นโฉนดเลขที่ 6459

 

ภายในวัดมีปูชนียวัตถุสำคัญหลายประการ ได้แก่ รอยพระพุทธบาทจำลองซึ่งตั้งอยู่บนยอดเขาวังเรือน พระพุทธรูปปูนปั้นขนาดหน้าตักกว้าง 4.75 เมตร สูง 11 เมตร ชื่อว่าหลวงพ่อขาว ประดิษฐานอยู่กลางเขา และพระพุทธชินราชจำลองขนาดหน้าตัก 84 นิ้ว ซึ่งเป็นที่เคารพสักการะของชาวบ้านอย่างต่อเนื่อง

 

ส่วนอาคารเสนาสนะของวัดมีหลายหลังที่สำคัญ อาทิ ศาลาการเปรียญขนาดกว้าง 27 เมตร ยาว 43 เมตร สร้างขึ้นในปีพุทธศักราช 2532 กุฏิสงฆ์ 3 หลัง ซึ่งเป็นอาคารทรงไทย 2 ชั้น กว้าง 5 เมตร ยาว 18 เมตร หอสวดมนต์ขนาดกว้าง 11 เมตร ยาว 15 เมตร เมรุสร้างเมื่อปี 2511 และอาคารห้องสุขา 28 ห้องสร้างเมื่อปี 2524 วัดมีการบริหารจัดการที่เป็นระบบและรักษาขนบธรรมเนียมไทยได้อย่างต่อเนื่อง

 

เจ้าอาวาสวัดวังเรือนปัจจุบันคือ พระครูพิสัย สุวรรณบรรพต ฉายาอตฺตทนฺโต นามสกุลเบ้าศรี ดำรงตำแหน่งตั้งแต่วันที่ 20 มีนาคม พ.ศ. 2539 มีวุฒิการศึกษาปริญญาตรี ในอดีตวัดเคยมีเจ้าอาวาสจำนวน 4 รูปที่เคยปกครองวัด ได้แก่ พระอธิการบาง พระอธิการหอม ฉายาอตฺถกาโม พระอธิการชัยสิทธิ์ ฉายาจกฺกวโร และพระครูพิสัย สุวรรณบรรพต ซึ่งแต่ละรูปได้สืบทอดการดูแลวัดและรักษาขนบธรรมเนียมไทยอย่างต่อเนื่อง

 

ปัจจุบันวัดมีพระภิกษุจำพรรษาจำนวน 3 รูป ไวยาวัจกรของวัดคือ นายเนเวศน์ บุญ องค์การบริหารส่วนตำบล ชื่อ นายสมนึก สกุลเอม ส่วนผู้นำชุมชนคือ นายวิสิทธิ์ โพธิวัฒตะ วัดวังเรือนยังคงทำหน้าที่เป็นศูนย์รวมจิตใจของชุมชนทั้งด้านศาสนา การศึกษา และวัฒนธรรม ประชาชนสามารถเข้ามาสักการะ ทำบุญ ร่วมพิธีกรรมทางพุทธศาสนา และชมความงดงามของปูชนียวัตถุและอาคารเสนาสนะที่สะท้อนถึงวิถีชีวิตและวัฒนธรรมท้องถิ่นอย่างครบถ้วน