มรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมของประเทศไทย

มรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมของประเทศไทยในบัญชีมรดกทางวัฒนธรรมที่จับต้องไม่ได้ของยูเนสโก ประเทศไทยมีความภูมิใจในการเป็นเจ้าของมรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมที่มีความหลากหลายและลึกซึ้ง ซึ่งได้รับการยอมรับจากยูเนสโกในระดับสากล โดยเฉพาะในประเภทของมรดกทางวัฒนธรรมที่จับต้องไม่ได้ (Intangible Cultural Heritage) ที่มีความสำคัญและสะท้อนถึงอัตลักษณ์ของชุมชนและชาติ ปัจจุบัน ประเทศไทยได้ขึ้นทะเบียนมรดกทางวัฒนธรรมที่จับต้องไม่ได้ในบัญชีของยูเนสโกแล้วทั้งสิ้น 4 รายการ ดังนี้:

 

 

1. โขน (Khon) - ขึ้นทะเบียนในปี 2561 (2018) โขนเป็นการแสดงศิลปะการแสดงที่เป็นเอกลักษณ์ของไทย ซึ่งผสมผสานการเต้นรำ, การแสดงละคร, และการสวมใส่หน้ากากที่มีความวิจิตร โขนมีความสำคัญในการถ่ายทอดเรื่องราวจากวรรณกรรมไทยคลาสสิก เช่น "รามเกียรติ์" ซึ่งเป็นการแสดงที่มีความละเอียดในการทำหน้ากากและเครื่องแต่งกาย รวมถึงการใช้เสียงเพลงและเครื่องดนตรีไทยในการบรรเลง โขนได้รับการยอมรับจากยูเนสโกในปี 2561 (2018) เนื่องจากมีคุณค่าทางวัฒนธรรมที่สะท้อนถึงประวัติศาสตร์และศิลปะการแสดงของไทย

 

 

2. นวดไทย (Thai Traditional Massage) - ขึ้นทะเบียนในปี 2562 (2019) นวดไทยเป็นศิลปะการรักษาที่มีรากฐานมาจากประเพณีการแพทย์โบราณของประเทศไทย โดยมีการใช้เทคนิคการนวดและการยืดเหยียดเพื่อบำบัดร่างกายและจิตใจ นวดไทยมีความโดดเด่นในการใช้มือและแขนในการบีบ, คลึง, และดัดให้กับร่างกาย การได้รับการขึ้นทะเบียนในปี 2562 (2019) จากยูเนสโกเป็นการรับรองถึงความสำคัญของการนวดไทยในการรักษาสุขภาพและการส่งเสริมสุขภาพทางเลือกในระดับโลก

 

 

3. โนรา (Nora) - ขึ้นทะเบียนในปี 2564 (2021) โนราเป็นการแสดงศิลปะพื้นบ้านที่มีต้นกำเนิดในภาคใต้ของประเทศไทย โดยมีการผสมผสานระหว่างการเต้นรำ, การร้องเพลง, และการแสดงบทละครที่มีลักษณะเฉพาะ โนราเป็นศิลปะที่มีความเป็นเอกลักษณ์และสะท้อนถึงความเชื่อและความคิดสร้างสรรค์ของชุมชนในภาคใต้ การได้รับการขึ้นทะเบียนในปี 2564 (2021) เป็นการยอมรับถึงความสำคัญและความหลากหลายของการแสดงโนราในวัฒนธรรมไทย

 

 

4. สงกรานต์ (Songkran Festival) - ขึ้นทะเบียนในปี 2566 (2023) สงกรานต์เป็นประเพณีปีใหม่ไทยที่มีความสำคัญในการเฉลิมฉลองและการทำบุญ การรดน้ำและสาดน้ำในช่วงสงกรานต์เป็นการแสดงถึงการชำระล้างและการเริ่มต้นใหม่ในปีใหม่ ประเพณีนี้มีการจัดงานที่สนุกสนานและมีความเป็นเอกลักษณ์ในหลายจังหวัดของประเทศไทย การได้รับการขึ้นทะเบียนในปี 2566 (2023) เป็นการรับรองถึงความสำคัญของสงกรานต์ในฐานะที่เป็นประเพณีที่เชื่อมโยงความรู้สึกของชุมชนและสะท้อนถึงเอกลักษณ์ของชาติ

 

การที่ประเทศไทยมีมรดกทางวัฒนธรรมที่จับต้องไม่ได้ที่ได้รับการขึ้นทะเบียนจากยูเนสโกถือเป็นการรับรองถึงความสำคัญของวัฒนธรรมไทยในระดับสากล มรดกเหล่านี้ไม่เพียงแต่สะท้อนถึงความหลากหลายและความเป็นเอกลักษณ์ของไทย แต่ยังเป็นส่วนสำคัญในการรักษาและส่งเสริมวัฒนธรรมของชาติให้คงอยู่ต่อไปในอนาคต การได้รับการยอมรับจากยูเนสโกเป็นการสร้างความตระหนักรู้และความเข้าใจในความสำคัญของมรดกทางวัฒนธรรมที่จับต้องไม่ได้ของประเทศไทยและส่งเสริมการอนุรักษ์อย่างยั่งยืน